W 1967, G. Burbidge, wraz z wieloma innymi, wykazał, że przesunięcia ku czerwieni kwazarów mają skwantowane wartości. Potwierdził to Halton Arp.
K. G. Karlsson odkrył prawo empiryczne, pokazane poniżej, rządzące tymi wartościami.
| Z | 0,06 | 0,30 | 0,60 | 0,96 | 1,41 | 1,96 | 2,64 | 3,48 |
Źródło: G. Burbidge
Maksima krzywej rozkładu redsziftu, otrzymane przez G. Burbidge'a, wypadają blisko wartości obliczonych przez K. G. Karlssona.
W konsekwencji, kiedy Halton Arp podawał wartości przesunięcia ku czerwieni tych kwazarów, powiązanych z galaktyką, brał pod uwagę prawo Karlssona i robił poprawkę na ruch galaktyki macierzystej. Usunął tym samym nieodłączne zniekształcenie towarzyszące pomiarom układów obiektów.
Debata:
-
To nic więcej, jak numerologia!
Oczywiście, prawo Karlssona jest empiryczne. Należy jednak przypomnieć, że fizyka jest pełna praw ustalonych empirycznie, a dopracowanych dużo później.
-
To są artefakty!
Obserwacje te pochodzą od doświadczonych astronomów, bez wcześniejszych założeń. Arp, Burbidge czy Karlsson nie są jedynymi autorami tych stwierdzeń.
-
To efekt selekcji!
Tak, jest to efekt selekcji. Jednak selekcja ta jest usprawiedliwiona naturą obserwowanych kwazarów. Kwazary, które spełniają prawo K. G. Karlssona, mają lub mają mieć fizyczne i/lub historyczne powiązania z
galaktykami rodzicielskimi
(mosty materii, przyleganie). To również usprawiedliwia korekcje numeryczne przesunięcia ku czerwieni dokonanego przez Arpa. Korekty są brane przez niektórych za błędy, lecz są to tylko eliminacje zniekształceń obserwacji. -
To jest niezgodne z Wielkim Wybuchem!
Kto zna wszystkie fizyczne prawa Wielkiego Wybuchu? Teoria Wielkiego Wybuchu to nie prawda objawiona. Pewnego dnia weźmiemy pod uwagę wszystkie obserwacje, również te, które nie pasują.
-
Nowe obserwacje: §
Nowsze obserwacje, na większej liczbie kwazarów, nie wykazują prawa Karlssona. W konsekwencji, byłoby logiczne uznać, iż był to jedynie artefakt spowodowany niedostateczną liczbą próbek. Tak uważa dzisiaj większość astrofizyków.
-
Przyjrzyjmy się jednak bliżej:
Kiedy Karlsson, Burbidge i inni czynili swoje obserwacje, dotyczyły one pierwszych odkrytych kwazarów, jednocześnie najjaśniejszych. Innymi słowy najbliższych naszemu Układowi Słonecznemu. I w nich odnaleźli okresowość.
Dalsze obserwacje niczego nie wykazały. Dlaczego?
Z prostej przyczyny, ponieważ dalsze kwazary, nawet, jeśli podlegają prawu Karlssona, to podlegają również, nie zapominajmy, kosmologicznemu przesunięciu ku czerwieni.
Biorąc pod uwagę stan naszej techniki, nie jesteśmy w stanie odróżnić tych dwóch efektów. Tym samym nie można kwestionować dobrej woli wszystkich obserwatorów. Można zatem przypuszczać, że gdybyśmy umieli określać odległość do kwazara bez pomocy redsziftu, odnaleźlibyśmy prawo Karlssona we wszystkich zakątkach Wszechświata.
Dokumentacja:
-
Za:
http://www.wbabin.net/physics/tdm26.pdf. - T. De Mees.
Supercompressed states of material and quasars - Karim A. Khaidarov.
The distribution of redshifts in new samples of QSOs - G. Burbidge & W.M. Napier.
How Non-Velocity Redshifts in Galaxies Depend on Epoch of Creation - Halton Arp.
New Light on Redshift Periodicities - H. Arp
Quasar redshifts and nearby galaxies - K.G. Karlsson -
Przeciw:
http://www.datasync.com/~rsf1/qso-rsa.htm - Robert S. Fritzius.
http://www.tls-tautenburg.de/research/meus/active_galaxies/VPM.html
Autor: Bernard Lempel
Przetłumaczono z: Quasars and Quantization of Redshifts
Przetłumaczył: Łukasz Buczyński
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz