poniedziałek, 27 kwietnia 2015

Upadła gwiazda czy kosmiczne spięcie?

Galaktyka M81 (NGC 3031, Galaktyka Bodego). Autorzy: Don Scott The Holin A. Grotch Observatory

31 marca 2015

Supernowe mogą nie być tym, co twierdzą astrofizycy.

Supernowe typu 1a są ważne dla astronomów z dwóch powodów: ich krzywe świetlne, czyli wykres jasności względem czasu, są traktowane jako tak przewidywalne, że mogą służyć za kosmiczną miarkę, z teoretyczną dokładnością do 3,26 miliarda lat świetlnych. Pomiary na tak ogromnych dystansach mogą być pomocne w wyznaczaniu tak zwanego tempa ekspansji Wszechświata. Z kolei supernowe typu 2, jak SN1993J w M81, podlegają takim fluktuacjom jasności, że nie są w tej materii przydatne.

Biorąc właściwy pomiar redsziftu supernowych 1a w odległościach kosmologicznych, odkryto, że tempo ekspansji Wszechświata rośnie. To z tego powodu po raz pierwszy rozważono teorię o ciemnej energii. Ponieważ cała materia Wszechświata (włącznie z kolejnym ciemnym bytem - ciemną materią) nie jest w stanie zapewnić dostatecznej bezwładności, brakujące 70% materii zastąpiono ciemną energią. Tak jak ciemna materia, ciemna energia jest niewykrywalna dla instrumentów.

Wiele poprzednich artykułów z serii Zdjęcie Dnia wskazywało, że gwiazdy nie są uproszczonymi kulami skompresowanego grawitacyjnie rozgrzanego gazu, lecz z plazmy. Plazma jest zjonizowana, czyli jest naelektryzowana. Plazma nie zachowuje się jak gaz pod ciśnieniem, lecz zgodnie z prawami fizyki plazmy. Eksperymenty laboratoryjne potwierdzają, że elektryczność przepuszczona przez plazmę powoduje powstawanie cienkich ścian o przeciwnym ładunku, zwanych warstwami podwójnymi. to jest ów często tu wspominany rozdział ładunków. Czy rozdział ów może być podstawą elektrycznych eksplozji, znanych jako supernowe?

Teoria Elektrycznego Wszechświata zgadza się z konwencjonalną astrofizyką, że supernowa może być określeniem eksplodującej gwiazdy. Aczkolwiek, w gwieździe z elektrycznej plazmy, eksplozja taka następuje przez załamanie warstw podwójnych. Moc, zasilająca gwiazdy, pochodzi z zewnętrznych prądów elektrycznych, płynących przez rozległy obwód kosmiczny. Zamiast zapadnięcia rdzenia czy akrecji białego karła, supernowa jest raczej wynikiem działania przerywacza obwodu, gdzie energia elektromagnetyczna obwodu zostaje nagle skupiona w jednym punkcie.

Gdy gwiazdowa warstwa podwójna eksploduje, energia elektryczna z jej połączenia z obwodem gwiazdowym rozbiega się w eksplozji. Wynikowe promieniowanie supernowej przebiega przez całe widmo elektromagnetyczne, od fal radiowych po promienie gamma. Niewyjaśnione atrybuty standardowych świeczek - supernowych typu 1a, dają się wyjaśnić raczej elektrycznym środowiskiem gwiazdy, niż nieprawdopodobnym nagłym jej zapadnięciem.

Ponieważ gwiazdy można rozpatrywać jako skupienie energii galaktyk, w których się znajdują, ich aktywności nie można opierać na ich masie czy w szczególności składzie chemicznym. Raczej w ogóle nie są zasilane od wewnątrz; są to obiekty utworzone elektromagnetycznie z ściśnięcia gigantycznych włókien plazmy w tak zwanym skurczu-z. Tak rodzą się gwiazdy i tak są zasiewane ziarna supernowych.


Stephen Smith

Przetłumaczył: Łukasz Buczyński

Oryginał: Failed Star or Cosmic Short Circuit?

wtorek, 21 kwietnia 2015

Plazmowy Wszechświat zaprasza

Być może niektórzy zastanawiają się, dlaczego od jakiegoś czasu nie pojawiają się nowe wpisy. Otóż zacząłem prace nad powiązanym projektem, będącym w postaci Wiki - Plazmowy Wszechświat. Jest to głównie kopia, będąca tłumaczeniem strony Plasma Universe, autorstwa popularyzatora Elektrycznego Wszechświata, Iana Tresmana. Wiele zawartych tam materiałów jest skopiowanych z Wikipedii, jednak są one często uzupełnione o aspekt związany z rolą plazmy i elektryczności we Wszechświecie. Są tam też treści zupełnie w Wikipedii pominięte. Na szacunek zasługuje duża ilość dobrej jakościowo bibliografii. Strona nie jest jeszcze zbyt rozbudowana, jednak zawiera już około 10 artykułów, z których każdy porusza jakąś ciekawą kwestię.